Η δημοκρατία συγχωρεί, δεν ξεχνά, ούτε εκδικείται.
Η εποχή μας μοιάζει σαν το πολιτικό μας σύστημα να έχει μπει σε μία κατάσταση ιδιάζουσα. Ενώ δείχνει πως είναι αδιάφορο και πως βρίσκεται σε μία κατάσταση νιρβάνας, βρίσκεται σε εσωτερικό αναβρασμό και ταυτόχρονα αυτοί που είτε δίκαια ή άδικα αντιδρούν στο σύστημα, παίρνουν λάθος δρόμο και καταλήγουν στα δίχτυα του φασισμού και των δεξιών και αριστερών άκρων.
Έτσι το πολιτικό σύστημα χάνει τις δυνάμεις εκείνες που θα το βοηθούσαν να αυτοβελτιωθεί, να λαμβάνει δικαιότερες αποφάσεις και να φέρνει χωρίς δυσκολία την πολυπόθητη σταθερότητα που χρειάζεται η κοινωνία και η χώρα κατ’ επέκταση.
Οι αντιδράσεις της κοινωνίας είναι διαχρονικά συγκεκριμένες. Ο κόσμος ζητά καλύτερες αμοιβές, περισσότερες και καλύτερες θέσεις εργασίας, καλύτερο σύστημα υγείας, ταχύτερη απόδοση δικαιοσύνης, καλύτερες υποδομές.
Δικαίως τα ζητά.
Η αποστολή του πολιτικού συστήματος είναι να βρει τον τρόπο να δώσει στον κόσμο αυτά που ζητά, με τρόπο που δεν θα προκαλέσει δυσλειτουργία στο κράτος ούτε θα επιφέρει χρέη ηθικά και οικονομικά στην κοινωνία και στο μέλλον της.
Η μεταπολεμική ιστορία της Ελλάδας είναι ιστορία γεμάτη με πάλη για τη δημοκρατία, αγώνες για ισότητα και δικαιοσύνη, ενώ την ίδια εποχή η υπόλοιπη Ευρώπη έκανε γιγαντιαία βήματα προόδου έχοντας ήδη βρει ισορροπίες σε αυτά τα ζητήματα.
Η πολιτική ανωμαλία του 1965, με τα γεγονότα των Ιουλιανών είναι μελανή στιγμή στη σύγχρονη ελληνική ιστορία. Ακόμη περισσότερο δε, επειδή στην εξέλιξη τους και με την παρέμβαση του Παλατιού, οδηγήθηκε η χώρα στην επταετή δικτατορία των συνταγματαρχών, επταετία που ανέκοψε το ρυθμό ανάπτυξης της χώρας και την άφησε και ανοχύρωτη σε οικονομικές κρίσεις, όπως την κρίση του 1973 και δίχασε ακόμη περισσότερο μια κοινωνία που πάλευε ήδη να ξεπεράσει τη διχόνοια του εμφυλίου πολέμου.
Τον Κωνσταντίνο Γλύξμπουργκ μπορούσε να τον κατηγορήσει κανείς για πολλά ωστόσο το νεαρό και άπειρο της ηλικίας του, απέναντι μάλιστα σε έμπειρους πολιτικούς και αποφασισμένους στρατιωτικούς δεν τον βοήθησε όταν κλήθηκε να ηγηθεί της Ελλάδος, σε μία εποχή που η βασιλεία ως θεσμός δεν γινόταν πλέον σεβαστή από τον Έλληνα, που έκανε τα πρώτα του βήματα στη δημοκρατία και το να έχει η χώρα ανώτατο άρχοντα κάποιον που έχει κληρονομήσει τη θέση αντί να την έχει κερδίσει με την ψήφο του από το λαό, είχε αρχίσει να φαντάζει όλο και πιο ξένο, καθώς η πλούσια ζωή των βασιλέων του παρελθόντος δε γινόταν αποδεκτή από ανθρώπους που είχαν ακόμη νωπές τις μνήμες του Δεύτερου Παγκόσμιου Πολέμου και του σκληρού εμφύλιου.
Αυτή η έλλειψη επαφής με τον απλό καθημερινό κόσμο που υπέφερε, οι άκριτες πολιτικές του παρεμβάσεις, κατά παράβαση του Συντάγματος του 1952 και η σφοδρή σύγκρουση του με τον κεντρώο ηγέτη Γεώργιο Παπανδρέου, για μας τους κεντρώους αλλά και όλους τους δημοκράτες έλληνες, κατατάσσουν τον Κωνσταντίνο Γλύξμπουργκ στην κατηγορία των ηγετών, δημοκρατικά εκλεγμένων και μη, που δεν κατόρθωσαν να χειριστούν σωστά την εξουσία που τους δόθηκε.
Θα τον θυμόμαστε επειδή προσέφερε θετικά στην Ελλάδα ως μέλος της Διεθνούς Ολυμπιακής Επιτροπής, ως αθλητή και επειδή σεβάστηκε στο έπακρο το δημοψήφισμα και την απόφαση του ελληνικού λαού για κατάργηση της βασιλείας.
Η Ελλάδα έχει λύσει οριστικά το πολιτειακό της ζήτημα και μια δημοκρατία δεν απειλείται από τους αποθανόντες αλλά από τους ζωντανούς.
Θερμά συλλυπητήρια στους οικείους του.