Γράφει ο Παναγιώτης Σπυρόπουλος
Στις 29 Αυγούστου του 1949 υποτίθεται ότι τελείωσε ο κουμμουνιστικός κίνδυνος.
Δυστυχώς όμως μόνο επιφανειακά είχε τελειώσει.
Περνώντας τα χρόνια ο κουμμουνισμός ανασυντάσσεται. Ενώ ήταν εκτός νόμου από
το 1946, βρήκε διέξοδο με το κόμμα της Ε.Δ.Α.(Ενιαία Δημοκρατική Αριστερά). Με
τυπικό αρχηγό τον Ηλία Ηλιού, στην ουσία όμως την αρχηγεία την είχε το εκτός
νόμου ΚΚΕ.
Μετά το 1961 με τον «ανένδοτο αγώνα» του Γεωργίου Παπανδρέου και του γιού του
Ανδρέα Παπανδρέου, βρέθηκε η Ε.Δ.Α με την Ένωση Κέντρου να συμπορεύονται,
παρά την μεγάλη κόντρα που υπήρχε λόγω της συμφωνίας της Βάρκιζας, μετά την
οποία το ΚΚΕ αποκαλούσε τον Γ. Παπανδρέου «παπατζή» πιστεύοντας ότι τους
εξαπάτησε με τον τρόπο που τους αφόπλισε. Μαζί τους και οι οπαδοί του κινήματος
Λαμπράκη μετά την δολοφονία του. Επίσης μαζί τους ήταν και οι ασπιδέοι του
Αντρέα Παπανδρέου, ενώ η δικαιοσύνη τον είχε καταδικάσει για τον «ασπίδα»,
ζητώντας την άρση της βουλευτικής του ασυλίας. 
Οι κουμουνιστές την περίοδο αυτή στην Ελλάδα δεν είναι ούτε το 10%, αλλά έχουν
καταφέρει να επιβάλλουν τις απόψεις τους. Εξοπλίζονται και προσπαθούν να
οργανώσουν μια καινούργια Πράγα στην Ελλάδα, με την βοήθεια της Σοβιετικής
Ένωσης.
Οι αναταραχές στους δρόμους είναι σχεδόν καθημερινό φαινόμενο, με τραυματίες
πολίτες-αστυνομικούς-χωροφύλακες. Στο «ΝΑΟ ΤΗΣ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑΣ» ειδικά μετά
από το 1961 γρονθοκοπούνται οι βουλευτές μεταξύ τους. 
Οι απεργίες είναι σχεδόν καθημερινό φαινόμενο, υποκινούμενες από τους
κουμουνιστές. Έχουν στήσει τόσο καλά το δίκτυο τους, που και οι απεργοί δεν
γνωρίζουν ποιοι ήταν οι υποκινητές. Έφθασε να δούμε και παπάδες να κάνουν
απεργία.
Μεγάλες αναταραχές έγιναν όταν ο Κωσταντίνος αρνήθηκε να εμπιστευθεί το
υπουργείο άμυνας σ' αυτούς, λόγω του φόβου από τους αξιωματικούς που ανήκαν
στον ασπίδα.
Ο Βασιλέας βλέποντας την αναρχία προειδοποίησε τον Γ. Παπανδρέου ότι θα τεθεί
επικεφαλής για να την συντρίψει.
Στις 11 Ιουλίου του 1966 η εφημερίδα Βραδινή φέρνει στο φως την απόφαση των
κουμουνιστών:
«Εντολή: ΝΑ ΚΑΤΑΛΗΦΘΕΙ Η ΠΟΛΗ ΤΗΣ ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗΣ ΚΑΙ ΝΑ
ΕΞΟΥΘΕΝΩΘΕΙ Η ΧΩΡΟΦΥΛΑΚΗ».
Ο τέως πρόεδρος της δημοκρατίας Κων/νος Τσάτσος γράφει: Η δημοκρατία
κινδυνεύει γιατί ο κουμμουνισμός βρήκε πρόσφορο έδαφος με την πολιτική του
Γεωργίου Παπανδρέου.
Το 1966 σε συνομιλία του Συν/χου Γκάτσωνα Νικόλαου με τον τότε πρωθυπουργό
Στέφανο Στεφανόπουλο, σε ερώτηση του συνταγματάρχου τι πρέπει να γίνει, ο
πρωθυπουργός του είπε:
Παιδί μου πήγαινε να κουβεντιάσεις με τους συναδέλφους σου. Εσείς οι αξιωματικοί
έχετε αυξημένες ευθύνες απέναντι στο έθνος. Να κουβεντιάσετε και να αποφασίσετε
να μας δέσετε όλους και εμένα μαζί. ΑΥΤΗ ΕΙΝΑΙ Η ΛΥΣΗ.
Έφθασαν φανερά και απροκάλυπτα οι κουμουνιστές να καλούν τον κόσμο να
επαναστατήσει για να εισέλθει η Ελλάδα στο παραπέτασμα.
Εντολή του ΚΚΕ: Συνεργαστείτε με τον «παπατζή» (δηλ. Γ. Παπανδρέου) για να
χτυπηθεί η «μπουρζουαζία».
Ο Κ. Καραμανλής ενώ έκανε τις διακοπές του στις Μπαχάμες ζήτησε συνάντηση με
τον Αμερικανό στρατηγό Νόρσταντ και έγινε δεκτός. Ζήτησε απ' αυτόν να οργανώσει
πατρονάρισμα πραξικοπήματος στην Ελλάδα την άνοιξη του 1967.
Για τις εκλογές που θα γινόταν την άνοιξη του 1967 η Ε.Δ.Α. και η Ένωση Κέντρου
είχαν δηλώσει ότι αν τις έχαναν δεν θα αποδέχονταν το αποτέλεσμα. Το επακόλουθο
θα ήταν να ακολουθήσει πλήρης αναρχία.
Όλοι ήθελαν μία επανάσταση για να σωθεί η Ελλάδα, από το χάος που είχε περιέλθει
από τους κουμουνιστές και τους συνοδοιπόρους αυτών. Που ο απώτερος σκοπός
τους ήταν να προσαρτήσουν την Ελλάδα στο παραπέτασμα.
Ο λαός φώναζε: που είναι ένας λοχίας ρε παιδιά.
Και η απαίτηση του λαού έγινε, μόνο που δεν έγινε μόνο από έναν λοχία, αλλά από
όλες τις βαθμίδες του στρατεύματος.
Οι στρατιωτικοί γνωρίζοντας και πιστεύοντας ότι «καλύτερα το προλαβάνειν παρά το
θεραπεύειν», επέλεξαν την θυσία τους από την αδελφοκτονία.
Η επανάσταση έγινε και επέτυχε. Με την εντολή : «Να μην χυθεί αίμα Ελληνικό»,
όπως και δεν χύθηκε.
Όταν είχαν ολοκληρωθεί οι συλλήψεις τους επισκέφθηκε ο Παττακός. Ο Γεώργιος
Παπανδρέου του είπε ότι το περίμενε να γίνει. Τότε ο Παττακός του απάντησε:
«Βοηθήσατε πολύ και εσείς και ο γιός σας». Ανταπαντώντας ο Γ. Παπανδρέου
δείχνοντας τον γιο του Ανδρέα σημείωσε: «Και περισσότερο αυτός».
Ο λαός αποδέχτηκε την επανάσταση της 21ης Απριλίου 1967 με ανακούφιση και
ενθουσιασμό.
Μετά από 6,5 χρόνια, τον Οκτώβριο του 73 προκηρύχθηκαν εκλογές με νέο
Σύνταγμα για τις αρχές του 74, με μεταβατική υπηρεσιακή κυβέρνηση και
υπηρεσιακό πρωθυπουργό τον Σπυρίδωνα Μαρκεζίνη. Στα 6 αυτά και πλέον χρόνια
η Ελλάδα ευημέρησε
Μειώθηκε το εξωτερικό χρέος.
Εξοπλίστηκε και εκσυγχρονίστηκε το στράτευμα.
Ηλεκτροδοτήθηκε και υδροδοτήθηκε το μεγαλύτερο μέρος της επικράτειας.
Τελειοποιήθηκαν οι τηλεπικοινωνίες.
Φτιάχτηκε το οδικό δίκτυο της Ελλάδος και όχι από ιδιωτικές εταιρίες, αλλά από την
Μ.Ο.Μ.Α.
Αξιοποιήθηκαν και αυξήθηκαν οι πρωτογενείς παραγωγές σε όλους τους τομείς.
Χαρίστηκαν τα αγροτικά δάνεια.
Κρατικοποιήθηκαν και εκσυγχρονίστηκαν τα ναυπηγεία.
Δόθηκαν κίνητρα στην ναυτιλία και έπιασε τις πρώτες θέσεις παγκοσμίως.
Τα Ελληνικά λιμάνια γίνανε κόμβοι του παγκόσμιου Εμπορείου.
Έγινε λειτουργικός ο δημόσιος τομέας.
Απέκτησε αξία το εθνικό νόμισμα (δραχμή),εντός και εκτός της χώρας. Έτσι
κατάφεραν ένας μεγάλος αριθμός Ελλήνων να βάλουν ένα «κεραμίδι πάνω από το
κεφάλι τους».
Και πολλά άλλα, αλλά το κυριότερο υψώθηκε το εθνικό φρόνιμα. 
Η πρώτη επαναστατική κυβέρνηση ορκίστηκε στις 17:00 ώρα 21ης Απριλίου 1967, από τον Βασιλέα.
Πρωθυπουργός ο τέως εισαγγελέας του Αρείου Πάγου Κόλλιας Κων/νος με προτροπή του Βασιλέα.
Αντιπρόεδρος της κυβέρνησης και υπουργός Εθνικής Αμύνης ο Αντιστράτηγος Σπαντιδάκης Γρηγόριος.
Υπουργός προεδρίας Γεώργιος Παπαδόπουλος
Υπουργός συντονισμού Μακαρέζος Νικόλαος.
Υπουργός εσωτερικών Παττακός Στυλιανός.
Συνολικά 18 υπουργοί και 5 υφυπουργοί.
(Από βιβλ Στ. Παττακού «Γιατί, ποιοι, πως»