“Γιατί τα σπάσαμε τ’ αγάλματά των,
γιατί τους διώξαμεν απ’ τους ναούς των,
Διόλου δεν πέθαναν γι’ αυτό οι θεοί.
Ω γη της Ιωνίας, σένα αγαπούν ακόμη,
Σένα οι ψυχές των ενθυμούνται ακόμη.
Σαν ξημερώνει επάνω σου
πρωί αυγουστιάτικο
Την ατμοσφαίρα σου περνά
σφρίγος απ’ την ζωήν των
Και κάποτ’ αιθέρια εφηβική μορφή,
Αόριστη, με διάβα γρήγορο
Επάνω από τους λόφους σου περνά.
ΙΩΝΙΚΟΝ – Κ. Καβάφης
ΑΝΑΔΗΜΟΣΙΕΥΣΗ από το περιοδικό “ΧΡΥΣΗ ΑΥΓΗ”
Ογδόντα χρόνια συμπληρώθηκαν από τις τραγικές ημέρες της μεγάλης εθνικής καταστροφής στην Ελληνική Μικρασία και όλα σε αυτήν την χώρα δείχνουν πως ο χρόνος φάνηκε αμείλικτος απέναντι στον λαό μας. Ογδόντα μόλις χρόνια και μοιάζουν αιώνες ατέλειωτοι, που σέρνουν πίσω τους την λήθη και λησμονιά.
Οι “νέοι καιροί” γνωρίζουν να σβήνουν την εθνική μνήμη, να θάβουν κυριολεκτικά παραδόσεις και θρύλους εκατοντάδων ετών. Τα παραμύθια της γιαγιάς τέλειωσαν, το ΜΤV γαλουχεί πλέον τους νέους Έλληνες και τους δείχνει τον δρόμο του τίποτε, το ανέμελο και εφήμερο μηδέν ενός καταναλωτικού προτύπου ζωής, που εξισώνει απόλυτα τους ανθρώπους με τα ζώα.
Ογδόντα μόλις χρόνια πέρασαν και κανένας δεν θυμάται την “Γκιαούρ Ισμίρ”, την πάντοτε μέσα από τα βάθη των αιώνων ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΣΜΥΡΝΗ! Κανείς δεν θυμάται την Πατρίδα των Κομνηνών, τον ποτισμένο με ΑΙΜΑ ΕΛΛΗΝΙΚΟ μαρτυρικό Πόντο, κανείς δεν θυμάται και η περίλαμπρος Βασιλεύουσα των Πόλεων, η ΠΟΛΙΣ των Κωνσταντίνων έχει σήμερα γίνει πλέον μία “τενεκεδούπολις” με περισσότερα από δέκα εκατομμύρια σκοτεινούς Ανατολίτες, ενώ οι ΕΛΛΗΝΕΣ (ναι οι Έλληνες και όχι οι Ρωμιοί…) είναι πλέον μία θλιβερή μειοψηφία δύο, τριών χιλιάδων γερόντων.
Κανείς δεν θυμάται και όποιος “θυμάται”, θυμάται το ΤΙΠΟΤΕ. Γλυκανάλατες ιστορίες μιας αρρωστημένης νοσταλγίας προβάλλονται πάντα μέσα στα πλαίσια της ελληνοτουρκικής “φιλίας”, ιστορίες της συμφοράς που όχι μόνον δεν προσφέρουν τίποτε στην εθνική μνήμη, αλλά δηλητηριάζουν και ό,τι αγνό, άμωμο και αμόλυντο από την χλεύη της αγοράς έχει απομείνει.
Ελλάδα του 2002, ογδόντα χρόνια μετά την μεγάλη καταστροφή και αντί το Έθνος μας να έχει ανασυντάξει τις δυνάμεις του για την ΜΕΓΑΛΗ ΕΠΙΣΤΡΟΦΗ, αντ’ αυτού άβουλο και μοιραίο παρακολουθεί την επιστροφή των Οθωμανών.
Από το 1821 μέχρι το 1921, για εκατό ολόκληρα χρόνια, οι Έλληνες προχωρούσαν χωρίς σταματημό προς την πραγμάτωση του προαιώνιου πόθου του Γένους μας. Επανάσταση, Θεσσαλία, Επτάνησα, Μακεδονία, Ήπειρος Θράκη και τέλος στα 1919 στην Σμύρνη, στην Ελληνική Ιωνία. Από τα 1922 και μετά από αναμονή τριάντα ετών οι Οθωμανοί επιστρέφουν. Στα 1955 ξεριζώνουν τον Ελληνισμό από την Πόλη, ενώ στην συνέχεια με σχέδιο και μέθοδο πατούν και πάλι στην Κύπρο με τις επαίσχυντες συνθήκες Ζυρίχης-Λονδίνου, ενώ δεν παραλείπουν να προχωρήσουν σε αφελληνισμό της Ίμβρου και της Τενέδου. 1974, εισβολή στην Κύπρο, κατοχή και πρώτες απαιτήσεις στο Αιγαίο, ενώ ταυτόχρονα οργανώνουν την τουρκική πρόκληση στην Θράκη.
Σήμερα Ίμια, “γκρίζες ζώνες” στο Αιγαίο, απειλές στην Κύπρο, φαιδρές και ανούσιες εκδηλώσεις νοσταλγίας για τις “χαμένες πατρίδες”, που εμείς ποτέ δεν δεχθήκαμε σαν “χαμένες” και τέλος η μαχαιριά στην πλάτη, η 5η φάλαγγα: Η ελληνοτουρκική “φιλία”.
Απέναντι σε όλα αυτά σε πείσμα των καιρών, ενάντια στους δειλούς και λιποτάκτες της Ιστορίας εμείς απαντούμε:
Σμύρνη, Κωνσταντινούπολις, Πόντος, Ιωνία θα Ξαναγυρίσουμε!”
Ν.Γ. ΜΙΧΑΛΟΛΙΑΚΟΣ