Toυ Παναγιώτη Σπυρόπουλου Στις 12/2/45 υπογράφηκε η συμφωνία της Βάρκιζας.
Στις 15/2/45 στην Βουλγαρία στην κωμόπολη Πετρίτσι, έγινε σύσκεψη της κεντρικής
Επιτροπής του ΚΚΕ μαζί με Γιουγκοσλάβους και Βούλγαρους αξιωματούχους. Έλαβαν
την απόφαση για αναδιοργάνωση των κουμμουνιστοσυμμοριτών.
Στις 12/2/46 η κεντρική επιτροπή του ΚΚΕ έλαβε την απόφαση του ένοπλου αγώνα,
όπου αργότερα έγινε αρχηγός ο Μάρκος Βαφειάδης.
Στήριξη η ψευτοκυβέρνηση του Βαφειάδη είχε από την Βουλγαρία, Αλβανία και
Γιουγκοσλαβία, τουλάχιστον μέχρι την ώρα που ήρθαν σε ρήξη ο Στάλιν με τον Τίτο.
Ο εξοπλισμός που είχαν οι κ/σ ήταν από τα όπλα που είχαν στείλει οι Άγγλοι για να
πολεμήσουν τους Γερμανούς και τα είχαν κρατήσει, από τα όπλα που τους χάρισαν οι
Γερμανοί κατά την αποχώρηση τους, από την Σοβιετική Ένωση που μυστικά τους
τροφοδοτούσαν οπλισμό – μυστικά γιατί η Ελλάδα είχε δοθεί στην Δύση. Και αργότερα η
τροφοδοσία γινόταν από τους Σλάβους (Γιουγκοσλάβους – Βούλγαρους) και από
Αλβανούς.
Μέχρι την παράδοση των συμμοριτών στις 29/8/49 τα εγκλήματα και οι θηριωδίες τους
ήταν πολλές. Πολλές δεκάδες χιλιάδες οι νεκροί, πάνω από 1 εκατομμύριο πρόσφυγες
ξεσπιτωμένοι.
Το χειρότερο απ’ όλα ήταν το οργανωμένο παιδομάζωμα, με διαταγή του Μάρκου
Βαφειάδη. Πάνω από 28.000 παιδιά τα άρπαξαν από τις μάνες τους και τα μεγαλύτερα
τα προόριζαν για γενίτσαρους.
Ο ραδιοφωνικός σταθμός του Βουκουρεστίου στις 19/10/48 μετέδωσε την πληροφορία
ότι « ο υπουργός υγείας και πρόνοιας» των συμμοριτών, Πέτρος Κόκκαλης, ανέφερε ότι
περιόδευσε στις κομμουνιστικές χώρες που είχαν συγκεντρωθεί 16.000 απαχθέντα
Ελληνόπουλα.
Χαρακτηριστική είναι η διαμαρτυρία του Αρχιεπισκόπου Δαμασκηνού στις 5/2/48 προς το
παγκόσμιο συμβούλιο εκκλησιών: «Κατά εκατοντάδες αριθμούνται αι νεάνιδες της
Ηπείρου αίτινες εκακοποιήθησαν, εβιάσθησαν και απήχθησαν πέραν των συνόρων δια
να χρησιμοποιηθούν δια τούς πλέον ειδεχθείς σκοπούς…….».
Τα περισσότερα εγκλήματα έγιναν στην Β. Ελλάδα, αν και δεν στερήθηκε και η Αθήνα
από τους εγκληματίες. Στην Αθήνα έδρασε και ο γνωστός Μίκης, που καθ’ ομολογία του
ανέβηκε στην ταράτσα του Α/Τ της Ν. Σμύρνης που ήταν εγκλωβισμένα εκατοντάδες
άτομα, όχι μόνο αστυνομικοί αλλά και απλοί πολίτες και έριχνε χειροβομβίδες από
επάνω.
Ο στρατός μαζί με την χωροφυλακή και με πολλούς αγανακτισμένους πολίτες,
αναγκάστηκαν να μπουν στον ένοπλο αγώνα για την σωτηρία της πατρίδας από τους
συμμορίτες.
Οι εθνικές δυνάμεις ήταν υπό της διαταγές του Αρχιστράτηγου Αλ. Παπάγου, όπου
κατάφεραν να εξοντώσουν ένα μεγάλο μέρος των συμμοριτών. Οι υπόλοιποι είχαν
ταμπουρωθεί με άρτιο εξοπλισμό στο Βίτσι και στο Γράμμο.
Ο ΕΘΝΙΚΟΣ ΣΤΡΑΤΟΣ με 7 μεραρχίες πεζικού και 1 μεραρχία ΛΟΚ, είχαν αναπτυχθεί
από Φλώρινα μέχρι Καστοριά και από Κοζάνη μέχρι Ιωάννινα. Και 2 μεραρχίες με 2
ταξιαρχίες ήταν αναπτυγμένες στην ελληνοβουλγαρική μεθόριο.
Οι κουμμουνιστοσυμμορίτες στο Βίτσι και στο Γράμμο ήταν 15.000, στο Καίμακτσαλάν
1.300 και 1.300 στο Μπέλλες. Σε γύρω λόφους ήταν λόχοι Αλβανών, που του εκδίωξε ο
ΕΘΝΙΚΟΣ στρατός με το που ξεκίνησαν οι μάχες.
Με το που κατέλαβε ο στρατός το Βίτσι, η ψευτοκυβέρνηση των συμμοριτών την
κοπάνησε για την Αλβανία.
Στις 22/8/49 ο Βασιλιάς Παύλος έφθασε στην πρώτη γραμμή. Όλα ήταν έτοιμα για την
τελική επίθεση του στρατού για την κατάληψη του Γράμμου και των υπολοίπων
υψωμάτων. Το πρώτο ύψωμα που έπεσε ήταν το Τσάρνο με επίθεση «εφ΄ όπλου
λόγχη».
Στις 26/8 ο Εμβέρ Χότζας κατάλαβε ότι οι συμμορίτες δεν είχαν καμία τύχη και άρχισε να
φοβάται μήπως στη συνέχεια ο Ελληνικός στρατός εισβάλλει στην Αλβανία.
Στις 28/8 και 7μμ έγινε η κατάληψη της κορυφής του Γράμμου και στις 29/8
καταλήφθηκαν και οι τελευταίες θέσεις των συμμοριτών.
Αυτό ήταν το τέλος με την περήφανη νίκη του έθνους εναντίων των Σλάβο-
κουμουνιστών-συμμοριτών.
Μεγάλο λάθος κάνουν όσοι ονομάζουν το συμμοριτοπόλεμο ως εμφύλιο, πράγμα το
οποίο είχε τεκμηριώσει και ο πρώην πρωθυπουργός Γ. Ράλλης μέσα στη Βουλή,.
Οι κυβερνήσεις από το 1974 και μετά έδωσαν ασυλία στους εγκληματίες. Έδωσαν
σύνταξη στους «αγωνιστές» επί Αντρέα Παπανδρέου παρ’ όλο που ο ίδιος είχε γράψει
ότι η εκληματικότερη οργάνωση που πέρασε από την Ελλάδα ήταν η ΟΠΛΑ. Και βέβαια
σύσσωμο το δημοκρατικό τόξο ονόμασε «δημοκρατικό στρατό» τους συμμορίτες.
Σήμερα, σε καίριες θέσεις και ίσως σε υπουργικές καρέκλες κάθονται κουμουνιστές.
Δεν υπάρχουν πολλές χώρες στον πλανήτη στις οποίες να συνεχίζουν σήμερα να
υπάρχουν κουμουνιστικά κόμματα. Και ενώ οι γονείς μας πολέμησαν και θυσιάστηκαν
για την πατρίδα και το έθνος και πίστεψαν ότι τα κατάφεραν, με διάφορους τρόπους οι
κουμουνιστές καθορίζουν σήμερα την πορεία της χώρας μας
(πληρ. Ι.Χρ.Γ.)
ΖΗΤΩ Ο ΕΘΝΙΚΟΣ ΣΤΡΑΤΟΣ