Τίνα, τι ακριβώς σου είχε συμβεί;
Ήμουν μόνη μου στο ταξί φεύγοντας από το μαγαζί, όταν λίγα μέτρα πριν από το σπίτι μου κατέβηκα στο περίπτερο να πάρω κάτι. Ήταν η πρώτη φορά που δεν με άφηναν έξω από το σπίτι μου. Και με το που έφυγα από το περίπτερο, με άρπαξαν.
Θαυμαστής σου;
Ναι… Κυριολεκτικά με βούτηξε. Με σήκωσε όρθια, με έβαλε σε ένα τζιπ, χωρίς να καταλάβω τι γίνεται, χωρίς να δω ποιος είναι, ήταν σκοτάδι ακόμα. Μέχρι να συνειδητοποιήσεις κατ’ αρχάς τι γίνεται, δεν είσαι σε θέση να σκεφτείς πολλά, δεν λειτουργείς. Παθαίνεις σοκ. Σου κόβεται η φωνή. Δεν μπορείς να μιλήσεις. Και κάτι αντίστοιχο που μου είχε συμβεί πιο μικρή, όταν έβγαινα από το μετρό, πάλι το ίδιο έπαθα από το σοκ και τον φόβο. Δεν μπορούσα να μιλήσω, να φωνάξω. Δεν έχεις λειτουργίες και αισθήσεις που έχεις υπό κανονικές συνθήκες.
Τι έγινε στη συνέχεια;
Με εγκατέλειψε σε έναν δρόμο ερημικό, κάπου στην Καλαμαριά. Ευτυχώς, είμαι και λίγο τσαμπουκαλού, θα έλεγα, και όταν ξεπέρασα το αρχικό σοκ, λειτούργησα αμέσως και αντέδρασα έντονα. θεωρώ ότι οι άνθρωποι ανάλογα τη στιγμή που τους συμβαίνει κάτι, έχουν και τις ανάλογες αντιδράσεις. Είναι το αίσθημα της επιβίωσης που ξυπνάει μέσα σου. Εκείνη τη στιγμή που άρχισα να φωνάζω και να κλωτσάω τα πάντα μέσα στο αμάξι, πρέπει να έπαθα την πρώτη κρίση πανικού, και αυτός τρόμαξε πολύ, γιατί με άφησε στην ερημιά.Πηγή thestival.gr