Βολές κατά της κυβέρνησης εξαπέλυσε ο πρώην πρωθυπουργός Αντώνης Σαμαράς για τα ελληνοτουρκικά, στην πρώτη του παρέμβαση μετά την διαγραφή του από τη Νέα Δημοκρατία, στο πλαίσιο του συνεδρίου με τίτλο «Μεταπολίτευση 1974-2024: 50 Χρόνια Ελληνική Εξωτερική Πολιτική», που πραγματοποιείται 12 και 13 Δεκεμβρίου.
Όπως τόνισε ο Αντώνης Σαμαράς για τα ελληνοτουρκικά «υποστηρίζω ότι έχουμε χάσει την πυξίδα μας και αυτό δεν λέγεται εξωτερική πολιτική. Το να πηγαίνουμε για Πρέσπες Αιγαίου και Ανατολικής Μεσογείου δεν είναι εξωτερική πολιτική. Είναι παραίτηση από κάθε εξωτερική πολιτική.
Με δύο λόγια αποδυναμώνουμε την αποτροπή μας, μοιάζουμε να εγκαταλείπουμε το διεθνές δίκαιο, φτάσαμε στο σημείο να μας παραπέμπει η Κομισιόν γιατί δεν εφαρμόζουμε τον θαλάσσιο χωροταξικό σχεδιασμό για να μην ερεθίσουμε την Τουρκία, δεν διεκδικούμε κανένα ρόλο στην περιοχή μας και εμείς απλώς δεν υπάρχουμε. Αυτά λέγονται εγκατάλειψη πλήρης της εξωτερικής περιοχής».
«Είχαμε, τέλος, την πολυδιάσταση εξωτερική πολιτική του Κωνσταντίνου Καραμανλή που συνέθετε τις δυο προηγούμενες προσεγγίσεις κρατώντας όμως τις ισορροπίες και τα όρια με κορυφαία παράδειγμα τη ένταξη της χώρας στους ευρωπαϊκούς θεσμούς».
«Πίστευε ο Καραμανλής ακράδαντα στους ευρωατλαντικούς θεσμούς αλλά την ίδια ώρα αναζητούσε ρόλους για την Ελλάδα και επιχειρούσε ποικίλα ανοίγματα προς όλες τις κατευθύνσεις».
Τα ήρεμα νερά με την Τουρκία έμειναν ήρεμα μόνο γιατί αυτοί μας προκαλούσαν ανοικτά και εμείς κοιτάγαμε αλλού
«Αυτή την πολυδιάστατη εξωτερική πολιτική, επιστρέψτε μου να πω, ότι την υπηρέτησε μετά τον Καραμανλή, και ο Κώστας ο Καραμανλής, και επιστρέψτε μου να πω κι εγώ». «Στη διαδρομή μου είχα την τύχη να γνωρίσω, προσωπικά, τα περισσότερα ιερά τέρατα της εποχής». «Μια πρώτη παρατήρηση καμία σχέση μ τους σημερινούς. Οι διαφορές σε ηγετικότητα αβυσσαλέες.
«Έζησα μεγάλες αλλά και δραματικές στιγμές, με κορυφαία την πρωτογενή κατάρρευση της Σοβιετικής Ένωσης»
«Ήταν τότε ο θρίαμβος της Δύσης που όμως γέννησε την προβληματική διάλυση της Γιουγκοσλαβίας μας κληροδότησα το μακεδονικό έζησα και την κατάρρευση του καθεστώτος Χότζα στην Αλβανία, ακολούθησαν οι πόλεμοι στο Ιράκ….».
«Χρόνια μετά, από άλλη θέση, θυμάμαι τη γερμανική πλέον Ευρώπη της Μέρκελ, την έλλειψη αλληλεγγύης την τιμωρητική της διάθεση την απουσία πράματος με κορυφαία παράδειγμα την κρίση στην πατρίδα μας. Αφού μας αμφισβήτησαν, αφού τους διαψεύσαμε θετικά και πιάσαμε τους στόχους μας ταχύτερα απ’ ότι περίμεναν στο τέλος μας τράβηξαν το χαλί και μάλιστα αφού παραδέχθηκαν και ψήφισαν ομόφωνα ότι μπορούσαμε πια να βρούμε από τα μνημόνια».
Χρειάζεται να έχουμε αποτρεπτική πολιτική απέναντι στην Τουρκία η οποία έχει πολλά ανοικτά μέτωπα. Δημιουργεί περισσότερους εχθρούς απ’ ότι μπορεί να αντιμετωπίσει.
«Θυμάμαι το ‘14, στη δική μας προεδρία, όταν ήμουνα επισήμως πρόεδρος στην Ε.Ε. που απελπισμένα προσπάθησα στις προγραμματικές μου δηλώσεις να αφυπνίσω τους ομολόγους μου για το νέο μεγάλο επικίνδυνο πρόβλημα που είχε εμφανιστεί, την λαθρομετανάστευση. Έπεσα σε τοίχο. Έκαναν ότι δεν με άκουγαν, αδιαφορούσαν(…) το κατάλαβαν όμως πολύ αργότερα, όταν το πλήρωσαν ακριβά και οι κοινωνίες τος και οι χώρες τους και οι ίδιοι».
«Και τώρα τι βλέπουμε; Προσωρινή ακυβερνησία στην Αμερική όπου ο Τραμπ με τελείως διαφορετικές απόψεις από τον Μπάιντεν δεν έχει αναλάβει ακόμη καθήκοντα, όμως η εκλογή του και μόνη της προκαλεί σεισμούς σε όλο τον κόσμο»
«Βλέπουμε ουσιαστική ακυβερνησία στη Γαλλία και στη Γερμανία με ανύπαρκτο πλέον το Γαλλογερμανικό άξονα»
«Την ώρα που η καρέκλα και της νέας βρετανικής κυβέρνησης ήδη τρίζει…»,
«Στην υπόλοιπη Ευρώπη έχουν εκλεγεί κυβερνήσεις που στις Βρυξέλλες θεωρούνται είτε αιρετικές είτε ακροδεξιές, είτε αντισυστημικές».
«Το όραμα της πολιτικής σύγκλισης, την προσπάθεια – εποχή Ντελόρ – που έζησα ως υπουργός εξωτερικών έχει πλέον τραυματιστεί βαριά»
«Στην Ουκρανία συμπληρώνονται τρία χρόνια πολέμου. Το Ισραήλ πολεμάει σε δυο μέτωπα, στη Συρία χάος»
«Ο διεθνής ορίζοντας ποτέ δεν ήταν τόσο σκοτεινός. Η Ευρώπη ποτέ, τις τελευταίες δεκαετίες, τόσο παραλυμένη»
«Σε μια Ελλάδα που συνεχώς άλλαζε τα τελευταία 50 χρόνια μέσα σε έναν κόσμο που συνεχώς μεταμορφωνόταν παρέμεναν δυο σταθερές: πρώτον όταν είχαμε απέναντί μας πάντοτε μια απειλητική Τουρκία (..) που κύριος στόχος της είναι να αποτρέψει τη δημιουργία κουρδικού κράτους στα νότιο-ανατολικά της και να επεκτείνει την επιρροή και τον έλεγχο της στα δυτικά της σε βάρος της Ελλάδας και της Κύπρου. Αυτό που τώρα ονομάζει γαλάζια πατρίδα»
«Δεύτερη σταθερά η ένταξη και παραμονή μας στον ατλαντικό γεωστρατηγικό χώρο».
«Το ζήτημα όμως δεν είναι σε ποιο διεθνές πλαίσιο εντασσόμαστε αλλά πως λειτουργεί αλλά πως λειτουργεί ο συνασπισμός μέσα στον οποίο ανήκουμε, και πως λειτουργούμε εμείς οι ίδιοι μέσα σε αυτόν».