Η 17η Νοεμβρίου είναι η ημέρα μνήμης των γεγονότων που οδήγησαν στην πτώση της επταετούς δικτατορίας των συνταγματαρχών.
Και ως ημέρα μνήμης θα έπρεπε να είναι και ημέρα ειρήνης.
Ως ημέρα που θα έπρεπε να μη γίνονται καταστροφές, επεισόδια, τραυματισμοί, ταραχές.
Ως ημέρα που οι ίδιοι οι πολίτες θα έπρεπε να αναρωτιούνται και οι ίδιοι τί πράττουν στην καθημερινότητα τους, ώστε να τιμηθεί η μνήμη των νεκρών του Πολυτεχνείου στον αγώνα τους για δημοκρατία.
Ως η ημέρα που τα πολιτικά κόμματα και οι πολιτικές συνιστώσες και φορείς θα έπρεπε να αναρωτιούνται κατά πόσο έχουν συμβάλλει τα ίδια στην καταστροφική μανία των ολίγων συμπολιτών μας, ανήμερα μιας ημέρας μνήμης.
Ως η ημέρα που θα αναλάβουν όλοι το μερίδιο της ευθύνης που αναλογεί στο να μη γιορτάζεται μία ημέρα μνήμης με καταστροφές αλλά με συναίνεση.
Η ημέρα μνήμης της εξέγερσης του Πολυτεχνείου, θα έπρεπε να είναι ημέρα διαλόγου, ανοιχτών συζητήσεων, fora πολιτών και φορέων με προτάσεις για βελτίωση του πολιτεύματος μας.
Μέχρι να βρεθεί λοιπόν, άλλο πολίτευμα που να είναι καλύτερο από τη δημοκρατία, αν ποτέ βρεθεί, θα πρέπει να διατηρήσουμε αυτό που έχουμε και να το βελτιώσουμε, επειδή η ιστορική πράξη έχει καταγράψει πως η δημοκρατία είναι ότι καλύτερο έχει να επιδείξει η εξελικτική πορεία των ανθρωπίνων κοινωνιών.
Και επειδή δημοκρατία δεν είναι μόνο δικαιώματα αλλά και υποχρεώσεις, τιμούμε όσους έχουν δώσει τη ζωή τους για τη δημοκρατία, τιμούμε το ίδιο το πολίτευμα που μας δίνει το δικαίωμα της ελεύθερης έκφρασης και αναλαμβάνουμε ο κάθε ένας από μας την ευθύνη του να μεταλαμπαδεύσουμε στις επόμενες γενιές τις αξίες της ελευθερίας, της συναίνεσης, του διαλόγου πάντα με τη σοβαρότητα που αρμόζει σε σκεπτόμενους πολίτες που δεν παρασύρονται από εύπεπτα λόγια.